آشفته تر از مجنون حال من و شیدا بود

اندر دل من عشق رخ آن فریبا بود

چون بلبل شوریده در باغ جمال او

صد ناله نمودم سر او بیخبر از ما بود

چون در شب هجرانش از دیده سرشکم ریخت

چشم من و اشک شمع پیوسته به دریا بود

مهمان عزیز دل یاد او بود هر شب

شایستۀ یاد او تنها دل رسوا بود

از کیف نگاه او مستانه و مخمورم

من وامق او بودم او بهر من عذرا بود

(خورشید) سپهرمن بس نور به دل بخشید

نور رخ زیبایش از بسکه دل آرا بود

«خيانت...!

آشنا ترین واژه این عصر!!!»

در تار پود این خطه رخنه کرده

خدایا!

نمیدانم تابه کی شمع خیانت ملیت پرستی روشن خواهد ماند

این بار سنگین چه زمانی

از این خطه رخت سفر خواهد بست

آخر ما مسلمان نیستیم؟

اگر هستیم

چرا؟

ابر خیانت در وطن ما میبارد.

ابر های سیه و نفیر توفان

سخن از ظلمت شب میرانند

انتحاری، نفرین بزرگ جهنمی

همچو اژدرهای غول پیکر

در تار و پود این خطه رخنه کرده

صدای دلنواز بلبلکان وطن گم کرده را

خاموش میکند.

 در یک لحظه

     مرگ به مقابلم آمد

                دنیا با بزرگی اش

              خورشید با نور بیدریغ اش

                                              برایم تنگ و تاریک شد

ناگه

تو در مقابل چشمانم آمدی

چشمان زیبای تو آمد،

میگفت:

به من خوب نگاه کن

اگر

 تو مرا

       تنها بگذاری

                     هر گز ترا نخواهم بخشید.