خورشید
فرهنگی، اجتماعی و ...
|
|
|
حسرت روز نکو کـــودک مست نـگاهش که ره بـیگانه گرفت چه قــــیامت که دل از عــاشق دیوانه گرفت غنچه بخت مــــــرا داغ فـــــــراوان بدلست تا که خون جــــــگرم، شوخ به پیمانه گرفت حسرت روز نکو را چه خورد دل که غمش به مـــــیان دل امــــید نشــست خــانه گرفت یاد آنروز که دلـــــــم محو رخش گشته بخیر که دل از غــــــایت شوخی به زولانه گرفت به جـــــز از ماه کی داند قصه خورشید مرا وه چـــسان عشق شد و مذهب پروانه گرفت نوشته شده در تاريخ پنج شنبه 29 دی 1390برچسب:حسرتا, توسط جمشید خورشید
|
حسرتا آن ایام چه روزگاریست؟ شبی از شب های مملو از مشقت و فتنه، همه در صحن سکوت مثل دود پراگنده شده بودند. و گاه گاهی این سکوت را بادهای تند و توفان سرد زمستانی درهم شکسته، باغستان مملو از مهرو محبت را ویران می کرد و صدای دلنواز بلبلکان وطن گم کرده را خاموش می نمود، گویا بر منقار کوچک و قشنگ آنها مهر تایید می نهاد که حرفی به سخن گفتن نمی آوردند، ابرهای سیه و نفیر توفان سخن از ظلمت شب می راندند. کشتی حیات بخش در ساحل های بی سر پناه اسیر موج های پر تلاطم شده و هر لحظۀ آن خروش نا خوش آیند مرگ را به گوشها میرساند. دریغا سرنشینین آن هنوز در خواب غفلت فرو رفته بودند و از خود نا آگاهانه ملول بنظر می رسیدند در آخرین لحظه زندگی و اثنای غرق شدن شعار مرگ بهتر از حیات را سر میدادند اما به بسیاری از معرفت ها و حقایق هستی و زندگی به ویژه پاسخ به پرسشهایی مانند از کجا آمده ایم؟ چرا آمده ایم؟ و مسٶلیتمان چیست؟ به کجا خواهیم رفت؟ و حتی پاسخ به سوال های دیگر ساده مانند زنده گی چیست؟ حمایت به چه مفهوم؟ و تا بعیت چه معنی دارد؟ را نمی دانستند. اما چاره چه بود؟ تمام اختیار خویش را به دست پلید ملاح نادان داده بودند، دریغا ملاح نیز دنباله رو بود آنچه او انجام می داد تحت فرمان کسی دیگر انجام می داد و او دچار حالات ناگوار زنده گی شده بود و نمی دانستند چه کنند تا اینکه از موج های فلاکت بار نجات یابند. چونکه آنها به حقایق کائینات به صاحب کون مکان که همه جارا منور نموده نظری نکرده بودند ودر راه آن تلاشی نورزیده بودند و اگر قدمی به راه او (خداوند متعال) میگذاشتند حتما ایشان را به راه های خود هدایت میکرد و از حالات ناگوار زنده گی نجات می داد، چون خود می فرماید. والذین جاهد و فینا لنهدینهم سبلنا و ان الله لمع المحسنین (عنکبوت) ترجمه: وکسانیکه در راه ما تلاش کنند حتما را به راه های خود هدایت می کنیم و همانا خداوند با نیکو کاران است. او نور خود را توسط فخر کائینات و خواجه هر دو سرا(ص) برای بشریت نمایان کرده است، پیامبر اسلام (ص) با الهام از پروردگارش چنین می فرماید: "راه و رسم روشن و واضحی را فرا راه شما قرار داده ام، شب آن به سان روزش روشن و نورانی است، و به جز کسانی که قصد هلاکت و خود کشی را دارند هیچ کس آن را ترک نکرده و به بیراهه نمی رود." حسرتا آن ایام چه روزگاریست؟ دریغا برآن ایامیکه چوپان ما یار، ندیم و خادم گرگ وحشی گردد و با آن پیمان دوستی ببندد و از آن دشمن کج اندیش انتظار وفا را داشته و بر حق گوسفندان خدا خیانت کند. وتمام اختیار خود را در گرو آن بد اندیش بگذارد. آیا شنیده اید؟ گرگ احمق تیمار و منجی چوپان و گوسفندان شده باشد؟ حاشا! عقل انسان مومن را قانع نمی کند. - همواره با شما در جنگند تا شما را اگر بتوانند از دین تان باز گردانند. (البقرۃ 219) ای برادر عزیز! فکر و اندیشه تو در بارۀ ملاح خاین و چوپان دنباله رو چیست؟ آیا این ظالمان در یوم الحساب با صاحب حقیقی حساب و کتاب نخواهد کرد. هرگز؟!.... خلاصه همه متحیرند و از خود می پرسند که این ایام چه روز گاریست؟ اگر او ما را به سر منزل میرساند چرا به بی راهه می رود؟ و چرا تحت فرمان کسی دیگر کار می کند؟ اگر او پاسبان ماست، اگر او وکیل ماست چرا با گرگان وحشی عهد و پیمان می بندد؟ چرا دنبال او می رود؟ چرا از گوسفندان خدا غذایی برای آنها آماده می کند؟ چرا؟ چرا؟ آه... دریغا... چه پرسشهای بی پاسخی؟ آیا هیچ به عذاب وجدان گرفتار نخواهد شد آیا هیچ روز یوم الحساب را به خاطر نمی آورد. شاید نعوذ بالله با این اندیشه عمل خواهد کرد که صاحب حقیقی را فریب خواهد داد و یا به آن هیچ فکری نکند در حالیکه او (خداوند تعالی) خود چه زیبا می فرماید. یعلم خائنۃ الاعین و ما تخفی الصدور - او اشتباه چشم ها و آنچه را که سینه ها پنهان می دارند می داند.
از شهر دور از شهریکه در آن پرنده گان هراسان کودکان سرگردان صخره ها آغوشته بخون از شهریکه در آن محبت و صداقت مرده قلم ها شکسته کاغذ ها پراگنده کتاب ها خاک آلود ازشهریکه در آن درختان و بوته های معرفت را به آتش زده اند مردمان وی با مرگ دست و پنجه نرم میکنند شهریکه در آن انسان هیچ ارزشی ندارد ای دوست! از کوچه های تنگ و تاریک عبور کرده ام از کوچه هایکه هر لحظه، جنگ و انتحاری ،نفرین های بزرگ جهنمی در آن داد می زند ازکوچه هایکه عساکر ابلیس های بزرگ جهان در آن لانه کرده خسته ام از روزگاران گذشته ام آمده ام ! میخواهم در کنار پنجرة به آینده ام باندیشم. فصل گرمای خورشید بپایان رسید اندوه و سرور برگ درختان پر بار معرفت به باغ بی برگی فرو میریزد آوازی از عمق قلبم هر لحظه خاطرات تلخ زنده گانی گذشت روز گاران جوانی را بیادم میدهد من با دستان خالی منتظرم باد سرنوشت به کجا میبرد جای به دل گرفته یی، ای تو مرا بهار من بی تو بهار رفته از این دل سوگوار من گرچه بهار آورد شور و نشاط زنده گی بی تو بهارمن غم است شعله کشد شرار من سیر گل چمن بسی بی تو نه بخشدم فرح سرور من، عزیز من، دلبر گلعذار من شب همه شب به یاد تو گریه چنان کنم بتا خون دلم به رخ کشد دیده اشکبار من نور دودیده ام تویی صبح و سپیده ام تویی آنچه گزیده ام تویی، صاحب اختیار من سرا پا فطرت یوسف حیا بوده است دانستم ولی فــــــــکرزلیخا نابجا بوده است دانستم زدست نابرادرها دریغــــــــا یوسف کنعان به زندان بلا ها مبـــــــتلا بوده است دانستم به بازار وفا گرچه صداقت جنس کم پیداست مـگر لفظش به هرلب آشنا بوده است دانستم خــــوشا آنراکه می پوید ره حق وحقیقت را که رفتن در ره دیگر خطا بوده است دانستم کج اندیشی وبیراهی ره مقصود را سد است به منـــزلها رسیدن از وفا بوده است دانستم جوانمردی وپاکی را زخورشید جهان آموز که نورش بیدریغ رهنما بوده است دانستم |
 به وبلاگ من خوش آمدید jamshid2012.khurshid@gmail.com
قالب های نازترین جوک و اس ام اس زیباترین سایت ایرانی جدید ترین سایت عکس نازترین عکسهای ایرانی بهترین سرویس وبلاگ دهی وبلاگ دهی LoxBlog.Com |
تبادل
لینک هوشمند